Genialnie. Kiedy zakładam coś, co nie jest moim strojem codziennym, zaczynam inaczej chodzić, siedzieć - wchodzę się w rolę. Uwielbiam to. W gorsecie zawsze jesteś wyprostowana, nawet jak jesteś zgięta (śmiech). Ale po 3 godzinach zaczęłam mieć go dosyć i go zdjęłam.

Kiedy na riskowej sesji założyłam Liberty Maxi, też stałam się kimś innym - inaczej się poruszałam, stałam się bardziej kobieca. Lubię to.

 

Zawsze chciałam być aktorką. Lubię występować, kreować, zwracać na siebie uwagę. Tak mam i nie wstydzę się tego powiedzieć, choć w naszym kraju lepiej widziane jest być nieśmiałą, wstydliwą i za dużo nie mówić.

 

W moim przypadku to się nie sprawdza. Mam parcie na scenę i kiedyś chciałam być aktorką. Ale z różnych powodów nie wyszło.

 

Nie, choć brałam udział w zajęciach przygotowujących do egzaminów. Zaznałam smaku fali, która w tamtych czasach panowała jeszcze w szkołach teatralnych, więc się zdenerwowałam i więcej tam nie poszłam. Nie miałam ochoty, żeby ktoś mnie poniżał. Może też zabrakło mi odwagi, żeby spróbować? Nie miałam żadnego mentora, kogoś, kto by mnie zachęcił, kazał spróbować. Zrezygnowałam. Ale zostałam dziennikarką i lubię robić reportaże wcieleniowe, bo wtedy też udajesz kogoś, kim normalnie nie jesteś.

 

Najwięcej mam spodni. I kurtek. Oczywiście odpowiednich firm, bo jestem snobką i nie kupuję w sieciówkach (śmiech). Naoglądałam się filmów dokumentalnych na temat “śmieciowej mody”, zobaczyłam góry ubrań - śmieci w Ghanie, które spływają do morza i wiem, że nie chcę tego. Nie za bardzo też wierzę w lumpeksy.

 

W Anglii ludzie przynoszą pod second handy worki z niepotrzebnymi ubraniami, czyli w sklepie sprzedajesz rzeczy, które wcześniej należały do ludzi z danej ulicy. Większość polskich lumpeksów sprowadza ubrania z innych krajów. Mnóstwo rzeczy trafia do nas z Afryki. Pisałam kiedyś reportaż o duńskiej sekcie Tvind, która wśród wielu aktywności, właśnie tym się zajmowała - zwoziła ubrania ze świata do Afryki, tam robiła selekcję, a potem - z powrotem do Europy. I to się im opłacało! Ale jaki to zostawia ślad węglowy? Absurdalny. I pamiętaj, że niesprzedane w lumpeksach rzeczy idą do śmieci. A część z nich płynie do Afryki lub Ameryki Południowej.

Lubię kupować w outletach, ale oni też to, czego nie sprzedadzą, wyrzucają do śmieci. Kiedyś stałam przy kasie, miałam w koszyku sporo rzeczy. Mój mąż aż się wstydził, że tyle chcemy kupić. Zażartowałam wtedy, że ratujemy te rzeczy od śmietnika, skąd potem pojadą do Afryki i powiększą górę w Ghanie. Akurat wcześniej oglądałam na ten temat dokument. Wydaje nam się, że to, co się nie sprzeda, idzie do domów dziecka, samotnej matki, czy dla bezdomnych. Niestety - idzie do śmieci, w dodatku często jest niszczone, żeby na pewno nikt tego nie mógł użyć. Sprzedawczyni, która kasowała nasze zakupy, potwierdziła ze smutkiem, że tak właśnie jest.

 

Niestety tak. Uwielbiam centra handlowe i sklepy, tam się relaksuję. Wyłączam się, nie słyszę gwaru i hałasu. Zakupy to dla mnie nagroda, jak uda mi się coś trudnego zrobić. W związku z tym mam za dużo kurtek, większość z działu męskiego. Na pewno w mojej szafie wisi za mało damskich rzeczy - RISK czasem ratuje mi tyłek.

 

Ale urodziłam się w Gdańsku, bo w Sopocie nie było porodówki. Mój tata umarł, jak miałam 4 lata. Wtedy przeprowadziłyśmy się z mamą do falowca na Przymorzu. Ale Sopot jest w moim krwioobiegu - tam mieszkała moja babcia Klara, tam skończyłam liceum i tam spędziłam dwadzieścia lat po wyjściu za mąż. Trzy lata temu wynieśliśmy się jednak do Gdańska, z mojej perspektywy to już nie jest miejsce do życia dla zwyczajnych ludzi.

 

Kiedyś tak, choć zaczynałam w oddziale Wyborczej w Gdańsku. Po dwóch latach przeszłam do Dużego Formatu, ale nie musiałam “siedzieć w centrali”, więc pisałam teksty z domu. Byłam potrzebna na północy kraju. Internet raczkował, Gazeta potrzebowała ludzi w terenie. Do Warszawy jeździłam okazjonalnie, na kolegia. Dla mnie stolica zawsze była świętym miejscem - kiedy byłam dzieckiem wydawało mi się, że tam jest wszystko. Kiedy mama jechała do cioci do Warszawy i pytała, co mi przywieźć, zawsze mówiłam - pianino. Marzyłam, żeby nauczyć się na nim grać. I moja matka zamiast powiedzieć, że nas na to nie stać, przyjechała kiedyś i powiedziała, że kupiła pianino, ale załadowała je do pociągu, który pojechał do Zakopanego. Jeszcze kilka lat później na wycieczce szkolnej w Zakopanem rozglądałam się za moim instrumentem po zakopiańskim peronie.

W podstawówce jeździłam do Warszawy z nabożeństwem, moja ciocia mieszkała w pięknej przedwojennej kamienicy przy Nowogrodzkiej, pałac kultury, Wilanów, Smyk. A potem przyjeżdżałam do Warszawy na kolegium redakcyjne raz w miesiącu. Strasznie się cieszyłam, że wszystkich spotkam, kochałam ten mój Duży Format. To się zresztą nie zmieniło. DF był wspaniałym miejscem pracy. Kiedy pisałam książkę o księdzu Twardowskim, mieszkałam w Warszawie przez miesiąc. Zastanawialiśmy się nawet z mężem, czy by się tu nie przeprowadzić. Ale w pewnym momencie poczułam, że w głębi serca jestem z Sopotu - znam wszystkie skróty przez podwórka, mam w głowie mapę sklepów, które już nie istnieją, to jest moje miejsce na ziemi. Całe życie orientuję się względem morza. Tego morza by mi brakowało, chociaż na co dzień z niego nie korzystam. Jestem tą gdańszczanką, która nie chodzi nad morze. Ale wiem, że je mam.

 

Bardzo, choć fragmentami. Powiśle, Mokotów, Żoliborz. Uwielbiam tę dzielnicę, każda uliczka jest piękna. Lubię też Starówkę, Pragę. Uczę się Woli, bo Grzebałkowscy są związani z tą dzielnicą od początków XIX w. A piękna Saska Kępa stała się już Sopotem Warszawy. Tam chyba też trudno mieszkać, również przez głośne koncerty na Narodowym. Uwielbiam most kolejowy przez Wisłę, tuż przed wjazdem do tunelu. Warszawa jest punktem odniesienia dla całej Polski, chociaż my w Sopocie lubiliśmy się z warszawiaków podśmiewać. Na przykład z ich strojów - czasem miałam wrażenie, że cały rok odkładają ubrania, w których chcą się potem przejść Monciakiem. Kiedyś to był oczywiście Tommy Hillfiger, Lacoste, Ralph Lauren. Myśmy na nich mówili “klapkarze”. Bo Warszawiacy nawet w czasie Świąt Wielkanocnych, które czasami przecież wypadają w marcu, muszą chodzić w klapkach. Jesteś w Sopocie - musisz być w klapkach! Kiedyś nawet robiłam zdjęcia - futerko albo puchówka i klapeczki. Być może teraz coś się zmienia - może wjechało Burberry, Versace i Armani. W Sopocie Polki zawsze musiały być ubrane jak na Sylwestra. U nas na każdego, kto zachowywał się źle, mówiliśmy Warszawiak, nawet jeśli był z innego miasta. Czasem turyści mają w sobie nieznośny “neokolonializm”. Przyjeżdżają, płacą i patrzą na nas jak szlachcic na chłopa w XVIII wieku - czekałam tylko, aż ktoś mnie w końcu zapyta, czy mam do sprzedania świeże jajeczka i mleko od krowy.

 

Większość znajomych mam z Warszawy, co jest fajne, bo na dłuższą metę jestem chyba męcząca. Dużo gadam, więc jak się widzę ze znajomymi raz na jakiś czas, oni mnie wtedy lubią. A jak bym siedziała z nimi ciągle, mogliby mieć mnie dosyć. A tak - stęsknią się i jest super.

 

Zawsze byłam zabawna i śmieszna, to jest moja supermoc, która pomagała walczyć z nieśmiałością i kompleksami. Kiedy poznałam Ewę na którejś dziennikarskiej imprezie, okazało się, że ona ma tak samo. Więc połączyłyśmy siły. Czasem nas ludzie pytają - Czy my się nie boimy, że się ośmieszamy? My wtedy sugerujemy, żeby dana osoba, która się wstydzi żartu, wyciągnęła sobie kij z tyłka, bo tak jest wygodniej siedzieć. Wolę umrzeć ze śmiechu niż ze smutku.

 

Nie. Bo taki ktoś zapewne ma kompleksy i mu współczuję. Ośmieszę się, jak komuś nie pomogę, przejdę koło leżącego na ulicy. Jak powiem głośno “Ukraińcy won z Polski”, czy zagłosuję na Konfederację. Wstydzić się, że umiem żartować z siebie? Jak masz na nazwisko Grzebałkowska i całe życie się z tym mierzysz, to się uodparniasz. W dzieciństwie byłam dość gruba, dokuczano mi. Musiałam się uzbroić w siłę i śmiech. W mojej rodzinie króluje poczucie humoru i ja to pewnie odziedziczyłam. Pamiętam, jak mama rechotała przy książkach Joanny Chmielewskiej. Moja babcia Władzia żartowała do ostatnich chwil - kiedy jadła i coś jej spadło na bluzkę, mówiła: - O, kolejna broszka. Żarty mam w genach i bardzo to sobie chwalę. Mój mąż czasem mówi, żebym przestała, ale jesteśmy tak długo razem również dlatego, że on też ma poczucie humoru.